Μια ακόμα αηδιαστική παράμετρος, αφορά εκείνους που επιχειρούν να επωφεληθούν απ΄την υπόθεση: μια ποικιλία παράσιτων του δημόσιου χώρου, από πολιτικάντηδες – πολιτικάντισσες του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι ομάδες αοράτων, τύπου antifa [φωτό κάτω]. Οι πρώτοι κατηγορούν την κυβέρνηση για πράγματα που, μοιραίοι και άβουλοι κι οι ίδιοι, θα εφάρμοζαν με την ίδια ευλάβεια. Απλώς θα ήταν ο Βαξεβάνης και η Πόπη που θα σαλάγαγαν τα πλήθη, καυτηριάζοντας τον μη συμμορφούμενο προς τις υποδείξεις. Από την άλλη, οι …antifa, είναι ό,τι οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους, μείον …το πλήθος και το πάθος. Στο όποιο είδος αναμπουμπούλας …χαίρονται. Κεντρικό τους σύνθημα είναι το NO BORDERS. Ας θυμηθούμε πόσος χρόνος χάθηκε διεθνώς στη μάχη με τον ιό, από την καθυστέρηση απαγόρευσης των μετακινήσεων από χώρα σε χώρα. Πώς δηλαδή περάσαμε στη νοοτροπία των κλειστών σπιτιών, από εκείνη των ανοιχτών συνόρων.
Μα αυτοί που χαίρονται πάνω απ’ όλους, είναι οι εντεταλμένοι κουκλεντέδες της κυβέρνησης [κάποιοι απ’ αυτούς ποστάρουν ανώνυμα στο Twitter]: η όποια κριτική αποδίδεται θριαμβευτικά σε πολιτικές σκοπιμότητες. Οι ίδιοι “νομιμοποιούνται” να απαιτούν την κεφαλή όσων μιλάμε επί πίνακι.
Είναι αλήθεια ότι τα μέτρα έχουν κάποιο νόημα μόνο άμα τα πάρεις όλα μαζί προληπτικά (χωρίς να περιμένεις δηλαδή να σου εμφανιστεί το πρώτο κρούσμα) ειδάλλως κάνεις μια τρύπα στο νερό. Μιλάω πάντα σε σχέση με το πρακτικό αποτέλεσμα, γιατί τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων τακούω βερεσέ και μάλιστα εκ στόματος ατόμων που τα έχουν πάρει εργολαβία. Η τυπολατρική προσκόλληση σε μια κοντόφθαλμη και απαρχαιωμένη αντίληψη περί “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο, για να μην πούμε το μοναδικό, πρόβλημα και η αχίλλειος πτέρνα του “διαφωτιστικού” μας πολιτισμού.
Ούτε συζήτηση. Τα, δοτά εξ αρχής και σε συκευασία πακέτου, ανθρώπινα δικαιώματα είναι το “απόλυτο” εργαλείο προπαγάνδας / εξουσίας.
Αυτά και όχι [μόνο] ο πατριωτισμός είναι σήμερα “το καταφύγιο των καθαρμάτων”.