Στην εξτραβαγκάντζα της ημέρας : ο δικηγόρος του «Μπάμπη», δολοφόνου [sorry γυναικοκτόνου], της Καρολάιν, ακούστηκε να δηλώνει ότι δεν θα προβάλει ως ελαφρυντικό την υποτιθέμενη ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος [«τον έβριζε, τον πρόσβαλλε, κτυπούσε αυτόν και το μωρό» κοκ.], εστιάζοντας την υπερασπιστική του τακτική αποκλειστικά στον πρότερο έντιμο βίο του κατηγορουμένου. Αυτά ανέφερε, αποσπώντας επαίνους για το ήθος του από τους «δημοσιογράφους» της πρωινής ζώνης.
Απέσπασε βέβαια και τη δική μου απορία. Γιατί, αν κάτι θυμάμαι απ’ τις [ανολοκλήρωτες] νομικές σπουδές μου είναι η ευρύτητα με την οποία αντιμετωπίζει [ή έστω, αντιμετώπιζε] ο νόμος το ζήτημα των ελαφρυντικών : υπάρχουν περιπτώσεις που η επίκληση ενός δικαιολογημένου βρασμού ψυχής μπορεί ακόμα και να απαλλάξει εντελώς τον δράστη.
Επομένως, υπάρχουν δυο περιπτώσεις : ή ο λόγος που δε τα επικαλείται ο δικηγόρος είναι ότι δεν μπορεί να τα στοιχειοθετήσει, ή η ανησυχία του αφορά στις κραυγές περί προσβολής της μνήμης της νεκρής και …δεύτερης δολοφονίας της, ενός όχλου κατεργασμένου από τηλε-ειδικούς τύπου Σούρα [βλ. post “ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΜΠΑΜΠΗΔΕΣ”]
Που σημαίνει ότι εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε για «νομική», ή οποιαδήποτε επιστήμη, αλλά για παρωδία της, έρμαιο των trends των social media.