Αισθάνομαι την ανάγκη να μεταφέρω αποσπάσματα συζήτησης που άκουσα στο Σκάι, ανάμεσα στους παρουσιαστές της πρωινής εκπομπής του και τον κύριο Τσίμα. Η συζήτηση κινήθηκε στην περίμετρο της υπόθεσης Γλυκών Νερών. Η τελευταία αναμένεται να κρατήσει το πανελλήνιο σε κατάσταση “συγκλονισμού”, μέχρι τη στιγμή της εκδίκασής της, ενάμιση χρόνο από τώρα.
Τσίμας : “Δεν ζούμε μια πραγματική ζωή, δεν ανταλλάσσουμε πραγματικά αισθήματα, ανταλλάσσουμε καρδούλες κάτω από μηνύματα. Ζούμε στα μάτια των άλλων, μιας φανταστικής κοινότητας χρηστών, μ’ αυτούς ανταλλάσσουμε ψευδοαισθήματα, ψευδοφιλίες. Η ζωή του καθενός μας είναι η εικόνα στα μάτια μιας ψευδοκοινότητας χρηστών, του Facebook, του Instagram κλπ. Αυτό είναι το ακραίο παράδειγμα. Ο πιλότος έχει κάνει το ακραίο έγκλημα, και χρησιμοποιεί την κοινότητα των χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να φτιάξει μια εικόνα για τον εαυτό του. Και νοιάζεται περισσότερο να συντηρήσει την εικόνα του παρά για το τι έκανε!”
Οι σοφές διαπιστώσεις του κυρίου Τσίμα προέρχονται θα ‘λεγε κανείς από ένα άτομο άδολο, αμέτοχο στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επιτελή “δημοσιογραφικού οργανισμού” που αποστολή έχει την παραγωγή εκ του μη όντος “γεγονότων” και τη μέσω αυτών σύνθεση μιας ψευδοπραγματικότητας from scratch, εξυπηρετικής των συμφερόντων του ιδιοκτήτη του.
Το ζουμί είναι παρακάτω.
Αναστασοπούλου : “Δεν είναι ένα κέρδος όμως, Παύλο το ότι το στερεότυπο που …υπάρχει ακόμα δυστυχώς ακόμα και στο 2021, ενός ανθρώπου ο οποίος έχει μια καλή δουλειά, βγάζει μια χαρά χρήματα, είναι και ευπαρουσίαστος, είναι και νέος, ότι ακόμα και πίσω από τέτοιες φιγούρες μπορεί να κρύβεται ότι πιο καταστροφικό; δεν είναι κέρδος ότι σπάει σιγά σιγά αυτό το στερεότυπο;“
Κάνω μια παύση [η συνομιλία είναι μαγνητοφωνημένη] προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι άκουσα:
Ουδέν κακόν αμιγές καλού… Η στυγερή δολοφονία που συγκλόνισε το πανελλήνιο διαθέτει ηθικό δίδαγμα : η εικόνα του επιτυχημένου επαγγελματία / συζύγου / πατέρα / κλπ. δεν είναι παρά ένα στερεότυπο, πίσω απ’ το οποίο μπορεί να κρύβεται “ό,τι πιο καταστροφικό”. Η mainstream δημοσιογραφία συναντιέται κρυφά με τα περί πατριαρχίας γαβγίσματα του #metoo και των λεσβιών του Black Lives Matter, βάζοντάς μας να κοιτάμε με μισό μάτι …σύσσωμη τη μεσαία τάξη, αφήνοντας τη φαντασία να οργιάζει ως προς το για τι είναι ικανός ο κάθε εκπρόσωπός της,
Ο σοφός Τσίμας έχει απάντηση γι αυτό, όπως και για όλα:
“Κοίταξε, γι’ αυτό διαβάζουμε αστυνομικά μυθιστορήματα και βλέπουμε αστυνομικές ταινίες, γι’ αυτό η πιο δημοφιλής λογοτεχνία στον κόσμο είναι η αστυνομική λογοτεχνία : το τελευταίο ρεύμα σ’ αυτήν είναι η σκανδιναβική, Νορβηγοί, Σουηδοί, Ισλανδοί, που ακριβώς αυτό δείχνουνε, μια κοινωνία καθ’ όλα ευτυχισμένη, ευημερίας, με κοινωνικό κράτος, με τα προβλήματα λυμένα, όπου μέσα βράζει η φρίκη, βράζει το έγκλημα, το αποτρόπαιο έγκλημα. Γι’ αυτό μας συγκινεί, γιατί μας επιτρέπει να …ξέρεις, το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι σαν ένα χέρι που σηκώνει το καπάκι και βλέπουμε…”
Αναστασοπούλου : “…τι έχει μέσα…”
Τσίμας : “την κόλαση που υπάρχει κάτω απ’ τα πόδια μας …και μέσα μας”.
Αναστασοπούλου : “σ’ ευχαριστούμε πολύ Παύλο, νά ‘σαι καλά…”

Θυμάμαι μια ηλίθια σκέψη που είχα κάνει ως έφηβος, “έμπλεος” ήδη της λογοτεχνίας / φιλμογραφίας των θρίλερ [τότε μου είχε φανεί πολύ έξυπνη…] : “όντας ο θεατής, ξέρω ότι βλέπω ένα θρίλερ – μπήκα στον κινηματογράφο με αυτό το σκοπό. Στο μυαλό όμως του ανθρωπάκου στην οθόνη, δεν υπάρχει θρίλερ. Απλώς περπατάει αμέριμνος στην εξοχή …μη ξέροντας ότι σε δυο λεπτά θα είναι το επόμενο θύμα. Άρα …αυτή τη στιγμή που περπατάω εγώ στην εξοχή, ίσως κάτι …αποτρόπαιο καραδοκεί για μένα”.
Άνθρωποι όπως οι Τσίμας – Αναστασοπούλου μεταφέρουν τη “σκέψη μου” στο next level : κοινωνιολογία αντλούσα υλικό από το αστυνομικό μυθιστόρημα.