Δεν ξέρω αν ο Χατζιδάκις θα επέμενε σήμερα στη συγκεκριμένη προσέγγιση.
Η επιδερμικότητα της οποίας, παρεμπιπτόντως, εμφανίζει το συνθέτη όχι ακριβώς στο μάξιμουμ της διανοητικής εγρήγορσής του.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο Γρηγορόπουλος δεν κρατούσε μολότοφ. Και, αν πιστέψει κανείς και τους δυο του γονείς, δεν είχε καν σχέση με τον “αντιεξουσιαστικό” χώρο.
Για κάποιες λεπτομέρειες, σχετικές πιθανά με το τραγικό περιστατικό, ιδού ένα απόσπασμα ανακοίνωσης των διοργανωτών της 1ης Μπιενάλε Αθήνας, ένα χρόνο πριν (2007), με τίτλο: DESTROY ATHENS
Με αφορμή αυτό, στο τεύχος Οκτωβρίου 2007 του περιοδικού ΗΧΟΣ-ΕΙΚΟΝΑ, είχα δημοσιεύσει το παρακάτω σχόλιο :
DESTROY YOURSELVES!
Κι ενώ ταξιδεύουμε μονίμως στον αέρα, χωρίς έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας, κάποιοι ανακαλύπουν την ύπαρξη στερεοτύπων στη ζωή μας. Και σαλπίζουν κατά μέτωπο επίθεση. Destroy Athens… με την ευγενική χειραγώγηση, pardon, χορηγεία της Deutsche Bank, και με διεθνή συνέδρια στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, όπου οι πρωταγωνιστές, με ύφος χιλίων ανατρεπτικών καρδιναλίων μιλούν για απόπειρες αμφισβήτησης των τρόπων με τους οποίους ταυτότητες και συμπεριφορές καθορίζονται μέσω των στερεοτυπικών περιγραφών. Αλλά και για την “έννοια” της Αθήνας ως μεταφοράς για το αίσθημα εγκλωβισμού που το στερεότυπο επιβάλλει στην προσωπική αίσθηση της ταυτότητας!
Υπάρχει και σλόγκαν που συμπυκνώνει την ιδέα της έκθεσης. Το ιδιοφυές, “δεν θέλουμε ποτέ να είμαστε αυτό που είμαστε, διεκδικούμε να μην είμαστε αυτό που είμαστε”.
Μπορείς και να συμπαθήσεις κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται έτσι, όπως και έναν καθυστερημένο, φερ’ ειπείν, ή ένα σκύλο που τρέχει πίσω απ’ την ουρά του…(Η πρόταση είναι αριστούργημα: αν, σύμφωνα μ΄αυτήν, είσαι κάποιος που δεν θέλει να είναι αυτός που είναι, τότε και πάλι σύμφωνα μ’ αυτήν, είσαι κάποιος που δεν θέλει να είναι αυτός που δεν θέλει να είναι αυτός που είναι κ. ο. κ).…
Η μεταμοντερνίστικη μπουρδολογία, ο κραυγαλέα αβανταδόρικος τίτλος, η “καταστροφή”, number 1 στερεότυπο των καιρών, δεν αποτελούν παρά το τελετουργικό μιας ποικιλώνυμης “καλλιτεχνικής” τάσης που αναπτύχθηκε ασύμμετρα και εξέπνευσε στη διάρκεια του εικοστού αιώνα, αρκούμενη σε μανιφέστα και βαρυσήμαντες δηλώσεις και μη καταφέρνοντας ποτέ σχεδόν να δώσει έργο άξιο λόγου.
Το ακόμα πιο ενδιαφέρον βέβαια είναι άλλο : ένα χρόνο μετά, το σύνθημα της Μπιενάλε 2007, …έμπαινε σε εφαρμογή.
Πρώτα με το κάψιμο της Αθήνας για μέρες ολόκληρες. Και, ένα χρόνο αργότερα, με την οικονομική καταστροφή της χώρας. Πάντα με την ευγενική χορηγεία της Deutsche Bank.
Σήμερα, η όποια κριτική στις εμπρηστικές πρακτικές ως έκφραση οργής, επισύρει τον προπηλακισμό του διαδικτυακού “αντιεξουσιαστικού” όχλου, επικουρούμενου από “δημοσιογράφους” – πληρωμένα πιστόλια του συστήματος (βλ. κάτω εισαγωγή “άρθρου” του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο in.gr). Κι αυτό, τη στιγμή που οι σημερινοί επιφανείς του συγκεκριμένου χώρου, όπως οι γιαλαντζί αγωνιστές του Ρουβίκωνα, αποφεύγουν τις ακρότητες όσο ο διάολος το λιβάνι. Το γιαλαντζί, για να εξηγούμεθα, δεν αφορά στην αποχή από αυτές. Αλλά στο σύνολο της ακτιβιστικής τους δραστηριότητας, αρχής γενομένης απ’ το “λόγο” τους.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Την διαφήμιση για την μπιεναλε την θυμάμαι στο μετρό το 2007 και όντως μου είχε προξενήσει απορία ο τίτλος.
Από τότε έχουν παρέλθει 17 χρόνια στα οποία έχουν συμβεί γεγονότα που δείχνουν ότι μόνο τυχαία δεν είναι πολλά από αυτά στη παγκόσμια σκακιέρα.
Ακόμα μεγαλύτερο “ενδιαφέρον” είχε το μανιφέστο των τυπακίων, κάποια από τα οποία τύχαινε να έχω περιστασιακά γνωρίσει. Μιλάμε για κάτι κινούμενες γραφικότητες με “καλλιτεχνικές ανησυχίες”, που περιέφεραν την ανατρεπτικότητά τους στους διαδρόμους των υπουργείων. “Αντισυστημικοί” προστατευόμενοι του συστήματος.
Είναι κωμικοτραγικό πάντως να διαβάζει κανείς το πολύ χαρακτηριστικό της εποχής του ανωτέρω “αριστούργημα μεταμοντερνίστικης μπουρδολογίας” μετά το 2020 AD. Ανθρωπάκια κλεισμένα στη μεταψυχροπολεμική τους φούσκα που ψάχνουν τρόπους να σκοτώσουν το χρόνο τους μετά το “τέλος της ιστορίας”. My ass.
Έχεις δίκιο, αλλά τη μεγαλύτερη “πλάκα” την έχουν κάποιοι σαν εμάς, που αντιλαμβάνονταν από τότε τι ακριβώς παιζόταν.
Ένα σου λέω : ένα από τα τυπάκια αυτά το είχα γνωρίσει και προσωπικά, του στιλ, “τα είπαμε” κιόλας. Μιλάμε για γυμνοσάλιακα μεταμορφωμένο σε άνθρωπο, με διατηρημένη τη γλοιωδία του original. Αυτό που τον “έσωζε” ήταν το γελοιο-γραφικόν της έπαρσής του. Εννοείται ότι υπήρχε γύρω του ένα (νεανικό, τι άλλο;) ακροατήριο τείνον ευήκοον ους σε ασυναρτησίες που απλώς δεν καταλάβαινε.
Και συνειδητοποιείς κοιτάζοντας πίσω, ότι υπάρχει μια αλυσσίδα τέτοιων τυπακίων, τα οποία εμφανίζονται “εκφράζοντας” καθένα από αυτά “την εποχή του”, για να εξαφανιστούν λίγο αργότερα προς χάριν του επόμενου, έχοντας εκπληρώσει την αποστολή τους. Που δεν είναι άλλη απ’ το να εκτοπίζουν τους “άξιους” σε ρόλο παρατηρητή της ιστορίας.
Δεν είμαι σίγουρος ποιος ακριβώς Κινέζος είχε πει ότι “ο ανόητος είναι το αντικείμενο μελέτης του σοφού”.
Το μυαλό μου πηγαίνει στον Bruce Lee, τον ξακουστό ταοϊστή φιλόσοφο. 😊
Μάλλον έχεις δίκιο, αν και προσωπικά είχα κατά νου το Λάο Τσε. Πιθανότατα όμως κανείς τους δεν το είπε με την ανωτέρω διατύπωση, οπότε λέω τελικά να το κατοχυρώσω για δικό μου😇 Το “Κινέζος” θα το βολέψουμε😁
…Κάνε τον Κινέζο.
Προσπαθώ🫣🤐 αλλά τίποτα. Ίσως αυτοπροσδιοριστώ απλά σαν κινέζος.
Αυτή πάντως δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για κινεζοποίηση, ούτε για “αυτοπροσδιορισμούς” εν γένει. Με …Trump ξανά στο Λευκό Οίκο that is. ☺️
Να δούμε τι θα σκαρφιστούν τώρα οι σχιστομάτες “φίλοι”, μετά τον Κορωνοϊό που αμόλυσαν στο τέλος της προηγούμενης θητείας. Γιατί εννοείται ότι, με πολιτικά ή στρατιωτικά μέσα, το κόλπο θα χοντρύνει άγρια.
Προσπαθώ να κρατάω κατά νου ότι άπαντες (Δύση, Κινέζοι, και οι …επαμφοτερίζοντες Ρώσοι) αποτελούν μέρος ενός στημένου παιχνιδιού που παίζεται με “ασύλληπτους” κανόνες.
…Ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι, που δύσκολο το βλέπω.
Προσωπικά επιμένω.. απρόσωπα, με την έννοια ότι κατά τη γνώμη μου ο Τραμπ επιλέχθηκε για να επιταχύνει απλώς διαδικασίες που έχουν ήδη δρομολογηθεί από την μοίρα, την ιστορία, τα διευθυντήρια or whatever. Το “απρόβλεπτο” του χαρακτήρα του είναι ήσσονος και βγάλε σημασίας. Θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Και “αυτό” δεν είναι τόσο απρόσιτο στο πνεύμα μας όσο είναι στο θυμικό μας.
Αυτός που δεν παύει να με καταπλήσσει με την ιδιοφυία του είναι ο (εμετικός κατά τ’ άλλα) Ερντογάν. Με την προέλαση των προστατευόμενών του στη Συρία βρισκόμαστε μπροστά στην προοπτική ελέγχου απ’ αυτόν της μόνης εξόδου / προβολής ισχύος των Ρώσων στη Μεσόγειο. Που σημαίνει ότι μπαίνει σε ρόλο κεντρικού διαπραγματευτή, πουλώντας εκδούλευση σε Ρως και Αμερικάνους. Απαιτώντας από τους δεύτερους (δηλ. ουσιαστικά τους Εβραίους) μια προς το συμφέρον του λύση του κουρδικού, με αντάλλαγμα να πουλήσει φτηνά τους πρώτους.
Για μένα ο Ερτογάν είναι τρίτος τη τάξει παίκτης μετά τον Xi και τον Vlad. Τους Αμερικανούς πολιτικούς τους θεωρώ πιόνια χωρίς εξαιρέσεις. Οι δικοί μας είναι απλώς παράσιτα.
Σίγουρα. Στοιχηματίζω ότι οι σχεδιασμοί του ΡΤΕ ως προς “εμάς” αντιπροσωπεύουν μια παρανυχίδα της όλης του δραστηριότητας.