Όσον αφορά στις πολιτικές επιλογές νομίζω ότι το πράγμα εξαντλείται σε τέσσερεις λέξεις : το μη χείρον βέλτιστον. Τα υπόλοιπα είναι ευσεβείς πόθοι οι οποίοι σε περιπτώσεις βαθιάς άγνοιας αγγίζουν τα όρια του γκροτέσκου.
Οφείλεις κάποια σημασία στη λεπτομέρεια την ώρα που ψηφίζεις, τουλάχιστον όση δίνεις όταν διαλέγεις …αυτοκίνητο, σπίτι, τι θα φας, τι θα φορέσεις. Οι πιο επικίνδυνοι στο πολιτικό παιχνίδι είναι εκείνοι που πιπιλάνε την καραμέλα του “όλοι το ίδιο είναι”. Πολιτικοί και ψηφοφόροι, “ακτιβιστές”, σχολιαστές – δημοσιογράφοι.
Παράδειγμα: στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, grosso modo, η εικόνα του πολιτικού σκηνικού έχει μείνει ίδια: “κεντροδεξιά”, “κεντροαριστερά” και …τρίτος πόλος. Το διαχρονικό σύνθημα αυτού του τελευταίου είναι: “όχι στα ψευτοδιλήμματα. Όλοι το ίδιο είναι”. Πρόκειται για το τιμημένο ΚΚΕ, οι πολιτικοί του οποίου είναι …οι πιο επικίνδυνοι απ’ όλους.
Στο κλίμα των ημερών, με πρωταγωνιστές το συναρπαστικό είδος των λοιμωξιολόγων, άντε να βρεις όρεξη ν’ ασχοληθείς με θέματα όπως οι εκλογές των ΗΠΑ. Οι οποίες πλέον, είναι εδώ…
Σε ένα post που είχα ανεβάσει τον Αύγουστο υπάρχει η “πρόβλεψη” ότι, μετά από αυτές, ξεσπάει εμφύλια σύγκρουση [ΗΠΑ: ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ https://oannes.gr/%ce%b7%cf%80%ce%b1-kai-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%bf%cf%83-%ce%b5%ce%bc%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%83/]
Εξακολουθώ να το φοβάμαι, όσο κι αν ελπίζω για το αντίθετο. Η αίσθηση είναι περίεργη και εξαιρετικά δυσάρεστη: η χώρα της οποίας ο πρόεδρος απολαμβάνει ακόμα τον τίτλο του πλανητάρχη, η οποία δεσπόζει στη σκηνή από τότε που θυμάσαι τον κόσμο, η χώρα που λάτρεψες και μίσησες, βρίσκεται, πιθανώς, σε τροχιά διάλυσης.
“Too big to fail?” I wouldn’t say so..
Δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση. Το πράγμα λέγεται απερίφραστα : οι Δημοκρατικοί ξέρουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι υπέρ του Trump. Σπεύδουν λοιπόν να “προειδοποιήσουν” ότι …άλλο εκείνο που θα βγει τη βραδυά των εκλογών και άλλο αυτό που θα προκύψει από την καταμέτρηση των επιστολικών ψήφων.
Δικτατορίσκοι τύπου Mark Zuckerberg προϊδεάζουν για την πιθανότητα να χρειαστούν μέρες ή εβδομάδες μέχρι κάποιο …consensus για το αποτέλεσμα. Και ότι, ως εκ τούτου, τα posts που θα εμφανίζουν αποτελέσματα ως τελικά, προ του consensus …θα λογοκρίνονται.
Αυτό, ενώ δημοκρατικά μορμολύκεια τύπου Clinton, Pelosi επαναλαμβάνουν το ρεφρέν των ημερών : “καμιά συναίνεση”.
Να πω καταρχήν ότι προτιμούσα τον Donald Trump ήδη ως αντίπαλο της Hillary. Και ότι παρά τις κωλοτούμπες του, ιδίως με το εμβόλια, δεν [θεωρώ ότι] τίθεται θέμα συζητήσεως μεταξύ αυτού και του αντιπάλου του. Ο οποίος είναι ένα είδος παραπαίοντος ομοιώματος, που υπάρχει απλώς για τη σχέση που διατηρεί με τον κομματικό μηχανισμό. Για να προβεί σε εθελούσια έξοδο, λίγο μετά την [απευκτέα] εκλογή του, αφήνοντας τον θώκο στην “πρώτη έγχρωμη γυναίκα πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτιεών”, την εφιαλτικά ανεκδιήγητη Kamala Harris.
Ο πρώην αντιπρόεδρος του πρώτου έγχρωμου …άνδρα προέδρου, είναι σήμερα το ενεργούμενο των ακραίων του κόμματος [Harris, Saunders, Alexandria Cortez]. Ως εκ τούτου η πολιτική του είναι προδιαγεγραμμένη:
Ο Joe Biden είναι το climate change και η Greta Thunberg.
Το CNN και οι NYT […το Σκάι, το in.gr και …η Lifo].
Το στρατοβιομηχανικό και διατροφοφαρμακευτικό σύμπλεγμα.
H Πράσινη Ενέργεια και οι Ανεμογεννήτριες.
Η κυριαρχία των big tech και η φασιστική λογοκρισία τους.
Η λογοκρισία των mainstream media στην υπηρεσία της διαφθοράς. Γενικά, και της οικογένειάς του ειδικότερα. *
Η Antifa και οι Black Lives Matter.
Η αφασία των απανταχού ΛΟΑΤΚΙ + κινημάτων.
Τα open borders, η νομιμοποίηση δίκην προσφύγων των “μεταναστών” – μπουκαδόρων.
Η κυριαρχία της Κίνας ως πρότυπου της Παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Mε τα φαιδρολογήματα που προεξοφλούν …αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας μέσω Biden, απαξιοίς να ασχοληθείς: στοιχειώδης επαφή με την πολιτική ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων δείχνει ότι η στάση των Αμερικανών κυμάνθηκε σταθερά από το “νίπτω τας χείρας” [επ’ ωφελεία των Τούρκων] μέχρι το σκαιό άδειασμα της Ελλάδας και των “κυριαρχικών της δικαιωμάτων”.
Τι είναι ο Trump; το “μη χείρον βέλτιστον”. Κάποιος που πείθει, εμένα τουλάχιστον, ως ό,τι “πιο ανθρώπινο” μπορεί κανείς να συναντήσει σε θέση ισχύος, στην αμερικανική σκηνή. Η επιτυχία του στον οικονομικό / εργασιακό τομέα δεν αμφισβητείται ούτε από τους πωρωμένους του δημοκρατικού κόμματος [η τραγικωμωδία “Covid -19” θα μπορούσε να είναι μια προσπάθεια ανατροπής αυτού ακριβώς – δεν φαίνεται να το πέτυχε]. Στην εξωτερική πολιτική είναι ο μόνος, κι εγώ δεν θυμάμαι από πότε, πρόεδρος των ΗΠΑ που δεν έχει βάψει τα χέρια του με αίμα [επιλογή ασυγχώρητη από την οπτική του …στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος].
Δεν μασάει με αηδίες τύπου Greta Thunberg και …πράσινης ενέργειας, η οποία προωθείται στο όνομα της σωτηρίας του πλανήτη, ως εργαλείο καταστροφής της ανθρωπότητας.
Είναι πατριώτης. Εγώ μπορεί να μην είμαι [έτσι αισθάνομαι, “έτσι μεγάλωσα”, δεν κοκορεύομαι γι’ αυτό] αλλά ξέρω ότι οι του είδους του είναι η μόνη μας ελπίδα σήμερα.
Προχτές μόνο βγήκε και δήλωσε ότι οι γιατροί παίρνουν έξτρα λεφτά για να εμφανίζουν περισσότερους νεκρούς από κορωνοϊό.
Και μόνο γι’ αυτό, θα έπρεπε να ξαναψηφιστεί…
* Οι σημειώσεις μου των τελευταίων εβδομάδων γύρω απ΄την υπόθεση διαφθοράς της οικογένειας Biden είναι τόσες, που θα έπρεπε να έχω γράψει πέντε κείμενα για να τις αναπτύξω. Αλλά είπαμε, όταν βλέπεις μπροστά σου τον Χαρδαλιά και την κυρία Παγώνη όλη μέρα, άντε να λειτουργήσεις σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Ελπίζω κάποια στιγμή, Θεού θέλοντος.
