Η δολοφονία του Charlie Kirk αποκαλύπτει (;) σε ένα ευρύτερο κοινό κάτι που οι ασχολούμενοι με την αμερικάνικη πολιτική σκηνή γνωρίζουν από χρόνια. Κι αυτό δεν αποτελεί παρά μια “υπερπροωθημένη” έκδοση του ελληνικού αντίστοιχου του : ήταν και, όπως με δραματικό τρόπο αποκαλύπτεται, είναι ακόμα, ανέφικτο για εκπρόσωπο “συντηρητικής ιδεολογίας” να απευθυνθεί σε φοιτητικό κοινό εντός πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ο λόγος αφορά στις ολοκληρωτικές νοοτροπίες που υπηρετούν κατά πλειονότητα οι φοιτητικοί σύλλογοι, συνεπικουρούμενοι από ομοϊδεάτες τους στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Ο δολοφονημένος (τριανταενός, με δυο παιδιά τριών και ενός έτους) ήταν η επιτομή της ρητορικής δεινότητας / πειθούς, αλλά και της ήπιας, διαλεκτικής προσέγγισης. Πράγμα που κινητοποιεί αισθήματα πικρίας πέρα απ΄οτιδήποτε άλλο για την επιλογή του ως στόχου. Αλλά και οργής : όχι μόνο για τους δολοφόνους, αλλά και για τους anchormen / – women των liberal media, οι οποίοι δεν παραλείπουν, ακόμα και νεκρό, να τον δυσφημίζουν σαν “βαθειά διχαστικό άτομο”, υπονοώντας μ’ αυτό ότι “ήθελε και τα ‘παθε” – το μόνο που δεν κάνουν είναι να πανηγυρίζουν για το θάνατο του, όπως το κάνουν τα σαπρόφυτα των σόσιαλ μίντια.
Για τον ωρυόμενο οχετό των Democrats, ο Charlie Kirk ήταν η επιτομή του “hate speech”. Το αξιοθαύμαστο επίτευγμά τους (υπερπροωθημένη έκδοση του …ηθικού πλεονεκτήματος της εν Ελλάδι αριστεράς) είναι η σε διάστημα μιας γενιάς μεταβάπτιση σε “ρητορική μίσους” του οτιδήποτε αντιστρατεύεται τα σχέδια των ελίτ – εντολέων τους. Ο τελευταίες είναι σε τέτοιο βαθμό αποστασιοποιημένες απ’ το “μέσο άνθρωπο”, που δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα με την ίδια την εξόντωση του. Και δε μιλάω απλώς σε ατομικό επίπεδο.
Αυτά ακριβώς τα σχέδια εξυπηρετούν “επιστημονικές αλήθειες” όπως τα 73 φύλα, η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, η πατριαρχία και τοξική αρρενωπότητα, η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, η ανάγκη “εδώ και τώρα” απαλλαγής από θρησκείες και πατρίδες στ’ όνομα της οικουμενικής ειρήνης (λες και το πολεμικό ένστικτο προέκυψε, μαζί με το έθνος – κράτος, τον 19ο αιώνα).
Εν τέλει, αν το καλοσκεφτείς, η μειλιχιότητα του ατόμου δεν κάνει τη στοχοποίησή του πιο άδικη, ή πιο παράλογη από οποιαδήποτε άλλη : για εκείνους που κατευθύνουν τον όχλο των μεταλλαγμένων, για τους “ανθρώπους” που ζουν με το μίσος και από το μίσος, ο Charlie ήταν η πιο λογική επιλογή.

WHY CHARLIE? The assassination of Charlie Kirk reveals (?) to a broader audience something that those engaged with the American political scene have known for years. This is nothing but an “overblown” version of its Greek counterpart: it was, and as dramatically revealed, still is impossible for a representative of “conservative ideology” to address a student audience within a university setting. The reason lies in the totalitarian mindsets predominantly served by student associations, supported by like-minded individuals in the academic community.
The murdered man (thirty-one years old, with two children aged three and one) was the epitome of rhetorical skill and persuasion, as well as a mild, dialectical approach. This fuels feelings of bitterness, above all else, for his selection as a target. But also anger: not only toward the murderers but also toward the anchormen and anchorwomen of liberal media, who even in death do not hesitate to defame him as a “deeply divisive figure,” implying that “he had it coming.” The only thing they stop short of is celebrating his death, unlike the parasites of social media.
For the howling mob of Democrats, Charlie Kirk was the epitome of “hate speech.” Their remarkable achievement (an exaggerated version of the …moral superiority of the Greek left) is the rebranding, within a single generation, of anything opposing the plans of their elite sponsors as “hate speech.” These elites are so detached from the “average person” that they have no qualms about their very elimination—not just on an individual level.
These plans are served by “scientific truths” such as the 73 genders, mandatory vaccination, patriarchy and toxic masculinity, anthropogenic climate change, and the “urgent” need to abandon religions and nations in the name of universal peace (as if the instinct for war emerged alongside the nation-state in the 19th century).
In the end, if you think about it, the mildness of the individual does not make his targeting more unjust or irrational than any other: for those orchestrating the mob of the mutants, for the “people” who live by and for hatred, Charlie was the most logical choice.