Ένα γλυκύτατο τραγούδι του Βασίλη Καζούλη. Για μένα το καλύτερό του, και μια από τις πιο όμορφες δυτικότροπες μπαλάντες που [δεν] έχουν ακουστεί τα τελευταία, πολλά χρόνια επί ελληνικού εδάφους.
Ο ίδιος ο ΒΚ άλλωστε αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία μέσα στην ηχηρή, κακόφωνη μετριότητα των σύγχρονών του “τραγουδοποιών”.
Το τραγούδι περιέχεται στο πιο φιλόδοξο μουσικά και λιγότερο επιτυχημένο άλμπουμ του, Τρύπια Καπέλα του 1989.

A sweet and gentle song by Vassilis Kazoulis. For me its best, and one of the most beautiful western-style ballads that have [not] been heard in the last many years on Greek territory.
BK himself, after all, is a remarkable, low-key figure among the resonant, cacophonous mediocrity of his contemporary “songwriters”.
The song is part of his most ambitious and less successful album, 1989’s Trypia Kapella.

Στη γειτονιά που μεγαλώσαμε
έφερνες γύρω το στενό
το παιδικό σου μυστικό
ζούσε χειμώνες καλοκαίρια
άπλωνες κι έδενες δειλά
δωράκια στίχους και τεφτέρια
Έφερνες γύρω το στενό
για την αγάπη που τρεμόπαιζε ήθελα τόσα να σου πω.
Σαν ξεχασμένη μεσ’ την ψάθινη σου κούνια
έφτιαχνες γέλια πονηρά
Η δακρυσμένη σου ματιά
έσταζε πίκρα και χαρά
μα σε κρατάω πιο σφιχτά
Έφτιαχνες γέλια πονηρά
για την αγάπη που μεθά και ψιθυρίζει μυστικά
Χίλια ταξίδια που `χεις στο μυαλό σου
ειν’ η αυλή μου αδειανή
Ο τροβαδούρος στη σκηνή
να σε κοντέψει τραγουδά
μέσα στα ξύλινα τα σπίτια
ψάχνει για λόγια χθεσινά
ειν’ η αυλή μου αδειανή
για την αγάπη που ξεχνά και τριγυρίζει μοναχή.