…Το αγαπημένο του συγκρότημα, τον καιρό που άρχισα να διαβάζω τον ΗΧΟ, παιδάκι στα mid-70s, ήταν οι Moody Blues. Και ήταν το πρώτο από τα τόσα που έμαθε σε μένα, και τόσους άλλους. Οι αναμνήσεις από τις στιγμές της προσωπικής μας συναναστροφής είναι άφθονες, και πολύτιμες.
Δεν ήταν ένας …ποπ γραφειοκράτης όπως η πλειονότητα των “συναδέλφων μας”, σ’ αυτή τη χώρα και όχι μόνο. Η διαφορά υποθέτω ήταν ότι δε ζούσε από τη μουσική, αλλά μέσα σ’ αυτήν.
Και ακριβώς το ότι παρέμεινε ο αγνός φαν ήταν που τον ξεχώριζε, μαζί με την άφθαστη πένα, τη διεισδυτικότητα της σκέψης του…
…και το ότι ήταν αυτός, ο Αργύρης Ζήλος, που ξεκίνησε την υπόθεση “μουσική δημοσιογραφία στην Ελλάδα”.
Timothy Leary’s dead.
No, no, no, no, He’s outside looking in.
Timothy Leary’s dead.
No, no, no, no, He’s outside looking in.
He’ll fly his astral plane,
Takes you trips around the bay,
Brings you back the same day,
Timothy Leary. Timothy Leary.
Timothy Leary’s dead.
No, no, no, no, He’s outside looking in.
Timothy Leary’s dead.
No, no, no, no, He’s outside looking in.
He’ll fly his astral plane,
Takes you trips around the bay,
Brings you back the same day,
Timothy Leary. Timothy Leary.
Along the coast you’ll hear them boast
About a light they say that shines so clear.
So raise your glass, we’ll drink a toast
To the little man who sells you thrills along the pier.
He’ll take you up, he’ll bring you down,
He’ll plant your feet back firmly on the ground.
He flies so high, he swoops so low,
He knows exactly which way he’s gonna go.
Timothy Leary. Timothy Leary.
He’ll take you up, he’ll bring you down,
He’ll plant your feet back on the ground.
He’ll fly so high, he’ll swoop so low.
Timothy Leary.
He’ll fly his astral plane.
He’ll take you trips around the bay.
He’ll bring you back the same day.
Timothy Leary. Timothy Leary.
Timothy Leary. Timothy Leary.
Timothy Leary.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τι ζώδιο ήταν ο μακαρίτης?
Τοξότης. Δηλ, καλός (και φιλότιμος) συζητητής, πλακατζής, και γενικά πολύ ευχάριστος ως παρέα.
…Παρά τρίχα δηλ. να τελευτήσει στη “δική του” περίοδο. Ο Φράγκος απ’ την άλλη ήταν Σκορπιός.
Σπανιότατα μπορώ να μαντέψω τους τοξότες εκ των προτέρων. Κι ας είναι η εξ αίματος οικογένειά μου όλη τοξότες. Ή μπορεί και γιαυτό ακριβώς.
Εμένα έχουν υπάρξει μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου και μερικοί απ’ τους χειρότερους εχθρούς μου – μιλάω για άνδρες, οι γυναίκες είναι οι Νο 2 μου παγίως …μετά τις Κριούς.
…Τους διακρίνω συνήθως εύκολα, κυρίως από ένα συγκεκριμένο είδος “σπιρτόζικου” βλέμματος. Το είχε και ο εκλιπών, αν και προς το σκοτεινότερο.
Ελπίζω η τύχη να μη με φέρει αντιμέτωπο με κείμενα για τον εκλιπόντα, γραμμένα από διάφορους, για τους οποίους (στο 99% των περιπτώσεων τουλάχιστον) τον έχω ακούσει να λέει τα χειρότερα – και λίγα έλεγε. Όπως έχει αναφέρει άλλωστε “Η σημερινή παρακμή του επαγγέλματος, οφείλεται στο ότι όλοι πλέον …γράφουν. Όλοι έχουν τη δυνατότητα να πετάξουν το μακρύ και το κοντό τους“.
Το αυτό και ακόμα περισσότερο ασφαλώς συμβαίνει με τη μουσική, imho – εξ ου και ...A.I. music generator takes central stage.
Κανά δύο που πέτυχα σήμερα, είναι κατά λέξη αντιγραφές από παλιότερες συνεντεύξεις του. Όχι ότι έδωσε και πολλές.
Σε γενικές γραμμές πάντως, αυτό που ισοφάριζε διάφορα κολλήματα που είχε (όπως όλοι μας), ήταν η ανιδιοτέλεια και η φιλοτιμία με την οποία προσέγγιζε το θέμα, σε αντίθεση με την απίστευτη ελαφρότητα (trust me I know) της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων του χώρου. Για να μη μιλήσω για την ασχετοσύνη αλλά και την αλητεία κάποιων “προβεβλημένων” απ’ αυτούς.
Του χρωστάω ότι με υποστήριξε σταθερά εξ αρχής “σαν καλλιτέχνη” : μου είχε κάνει ήδη δυο ραδιοφωνικές εκπομπές με demo μου πριν φτιάξω το συγκρότημα, και έβαλε το δίσκο των Blue Light δίσκο του μήνα στον τότε ΗΧΟ, πράγμα ψιλοπρωτοφανές όσο νά’ναι. Αλλά και τα MK-O τα πρόβαλλε πολύ στο Αθηνόραμα.
Το άλλο που του χρωστάω είναι ότι είχε προσδώσει “απόλυτο κύρος” στον ΗΧΟ, με αποτέλεσμα όταν κόποια στιγμή ανέλαβα εγώ, να έχω άψογη συνεργασία με τις δισκογραφικές, όντας ταυτόχρονα τελείως …αδιάφθορος, σε αντίθεση με διάφορα σούργελα άλλων “μουσικών” μέσων.
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για τον εκλιπόντα, έστω κι αν τον γνώρισε αποκλειστικά και μόνο από τα γραπτά του όπως εγώ. Στην τελευταία του συνέντευξη πάντως (που έτυχε να διαβάσω πριν από λίγες βδομάδες) εξέφρασε το παράπονό του ότι nobody knows you when you’re down and out.
Ντάξει, υπάρχουν και χειρότερα. Από την άλλη το …”nobody” …ελέγχεται για να πω και του στραβού το δίκιο. Ένα κοινωνικό κύκλο πάντα τον είχε, του οποίου ήμουν άλλωστε “αντεπιστέλλον μέλος”.
Είσαι τυχερός. Κι εγώ πάντως με τον τρόπο μου τυχερός αισθάνομαι που τον βρήκα στο δρόμο μου.