Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όταν μιλάμε για πολιτική (βλ. βίντεο), άνθρωποι όπως οι Mick Jagger, Ron Wood είναι απλώς γελοία υποκείμενα.
Και δεν μπορείς να επικαλεστείς τη μουσική τους παρακαταθήκη σαν αντίβαρο, γιατί 1. αφορά σε εποχές τελείως μακρινές, και 2. δεν επαρκεί για να ξεπλύνει τη γελοιότητά τους.
Θυμίζω ότι ο Mick ( = Dementia Joe σε fit έκδοση) κυκλοφόρησε, μεσούσης της ψευτοπανδημίας, τραγούδι όπου …κορόιδευε τους “αρνητές των εμβολίων”, παρέα με τον πολιτικά (ας μη μιλήσουμε για καλλιτεχνικά) όμοιό του, Dave Grohl.
Ο MJ θέτει επίσης εαυτόν στην υπηρεσία της woke κουλτούρας, χυδαιολογώντας τον “εμβληματικό” διώκτη της Ron De Santis …
Πέραν των ανωτέρω, το βίντεο (από τα άδυτα των Young Turks!) αποτελεί μαρτυρία της βλακείας που κυκλοφορεί στο χώρο του “δημοκρατικού” κόμματος. Εύφημος μνεία στο γυναικοειδές με IQ τυρόπιττας, το οποίο αναφέρεται, από 07:08, στις περιπέτειες του Trump με τη “δικαιοσύνη”.
Παρεμπιπτόντως, μια και περί δικαιοσύνης ο λόγος : επισφραγίζοντας την αισχρή υπόθεση δωροδοκιών που συνδέθηκε με το όνομά του και, αντίθετα με ό,τι είχε υποσχθεί, ο Joe Biden (γνωστός και ως “big guy” – Νο 1 αποδέκτης των δωροδοκιών) απονέμει τελικά χάρη στο γιό του, Hunter. Σεσημασμένο “χρήστη ναρκωτικών ουσιών” + οπλοφορούντα ενώ έκανε χρήση, και διαπλεκόμενο με / χρηματοδοτούμενο από κυβερνήσεις όπως της Κίνας, της Ουκρανίας και της Ρουμανίας. Ο “εν ενεργεία πρόεδρος” το κάνει αυτό σώζοντας, έστω και αυτοεξευτελιζόμενος, την υστεροφημία του.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τελικά υπάρχει κανένας “του χώρου” που να στηρίζει ανοιχτά τον Τραμπ?
Αν εννοείς απο μουσικούς, κάμποσοι : Πέρα από τον Kanye West και τον …Kid Rock, υπάρχει ο θλιβερός Billy Ray Cyrus, κάμποσοι ράπερ που δεν ξέρω, η αξιολογώτατη M.I.A. και μια επίσης ιδιαίτερα συμπαθής μου, η Azealia Banks – είχα εντυπωσιαστεί όταν την είχα πρωτοδεί ως κοριτσάκι απ’ το πόσο (sexy, ταλαντούχα και) έξυπνη ήταν. Ως εκ τούτου η υποστήριξή της στον κυρ-μαλάκα μου φάνηκε φυσικό επακόλουθο.
Από ηθοποιούς δεν το συζητάμε, τελευταία αυξάνονται και πληθύνονται (μεταξύ άλλων ο, σταθερά ανεκδιήγητος, Stalone έφτασε στο σημείο να εξάρει τον DT ως νέο Washington). Οι σκηνοθέτες παραείναι “διανοουμένοι” για να ξεπέσουν στον Trump – από Kamala και πάνω.
Μουσικούς βασικά εννοούσα, για τους υπόλοιπους ψιλοξέρω. Απότι καταλαβαίνω οι οπαδοί του προέρχονται ως επί το πλείστον από το χώρο του ραπ.
Ναι, κυρίως rappers, αυτή είναι η πλάκα. ‘Έτσι κι αλλιώς ο τύπος απέσπασε πρωτοφανή ποσοστά στους Αφροαμερικανούς, και ακόμα μεγαλύτερα στους Λατίνους, με κεντρικό επιχείρημα στους δεύτερους τα …open borders των Harris – Biden.
Ούτως ή άλλως, η ξεφτίλα των μουσικών “με τους οποίους μεγαλώσαμε”, φάνηκε από την περίοδο του Covid – αν εξαιρέσεις τους Dylan, Clapton, Van Morrison, οι υπόλοιποι έδωσαν ρεσιτάλ χαμέρπειας και γλοιωδίας. “Κοτζάμ” Neil Young και “κοτζάμ” Joni Mitchell ανάμεσά τους είχαν στραφεί εναντίον του Joe Rogan γιατί; γιατί ο τύπος μιλούσε για πράγματα όπως η Ιβερμεκτίνη. Την οποία σύσσωμα τα κανάλια, η FDA, οι πάντες, δυσφήμιζαν ως “φάρμακο για τα ζώα” και η συνταγογράφησή της είχε απαγορευτεί. Αυτό, τη στιγμή που δεν μπορεί να μην ήξεραν (εδώ το ήξερα …εγώ) ότι υπάρχει η θαυματουργή βερσιόν του φαρμάκου για ανθρώπους, οι κατασκευαστές της οποίας έχουν βραβευτεί με το Νόμπελ Ιατρικής. Μιλάμε δηλ. για κανονικούς εγκληματίες εδωπέρα, με τους rock stars να τους καλύπτουν με το “κύρος τους”.
Πέραν τούτων πάντως εμμέσως επιβεβαιώνεται η αρχική μου εκτίμηση ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον η πραγματική αντίδραση στην πολιτική ορθότητα προέρχεται κυρίως από το χώρο της τραπ.
Αν άνθρωποι “εγνωσμένης” αισθητικής / ταλέντου όπως οι προαναφερθέντες (Jagger etc) έδωσαν ρέστα διαρκείας στη συνοδοιπορία με τους gangsters, γιατί να μη ισχύει και το αντίθετο;
Στο κάτω-κάτω μήπως δεν έχουν υπάρξει “τιτάνες” (της κλασικής) που ήταν ταυτόχρονα τεράστιοι γλείφτες της εξουσίας;
Προφανώς. Η καθαρά πολιτική διάσταση του θέματος πάντως είναι άσχετη με ζητήματα ταλέντου κλπ. Με άλλα λόγια η αυτοκτονική εκλέπτυνση της πολιτικής ορθότητας δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει αντίστροφα σε μια χοντροκομμένη αντίδραση. Το πιθανότερο είναι ότι το στυλ του Τραμπ γοητεύει τους ράπερς και όχι συγκεκριμένες πολιτικές του θέσεις. Λεφτά, πουτάνες, επίδειξη, περιαυτολογία, περιφρόνηση του αντιπάλου: το ψωμοτύρι δηλαδή της (τ)ραπ.
Συμφωνώ. Μια από τις κινήσεις – ματ που έκανε άλλωστε ο Τραμπάκουλας ήταν η διάδοση της περίφημης mug shot από το αστυνομικό τμήμα της Atlanta, Georgia. Τo ίματζ του “παράνομου” (με φοβερό κατακεραυνωτικό βλέμμα τύπου Jesse James) συνέβαλε τα μέγιστα στην αύξηση της δημοφιλίας του στα νεαρές ηλικίες και στις μειονότητες.
Το καλύτερο ήταν αυτό:
https://youtu.be/zP2Tnb-bSq4?si=zi1-9PLzZZR2K9ea
Επικοινωνιακά το άτομο είναι αχτύπητο. Ας ελπίσουμε να μη χρησιμοποιήσει το ταλέντο του για να μας αποτελειώσει, πράγμα το οποίο ουδόλως μπορούμε να αποκλείσουμε.
Ο Elon Muskαράς θα μπορούσε να λείπει από δίπλα. Από την άλλη, άμα έχεις εναντίον σου όλη τη Silicon Valley, κάπως πρέπει να αντιδράσεις. Τι να κάνει και ο καημένος ο Τραμπάκουλας.
Δεν ξέρω αν είναι μόνον ο Musk. Αν κατάλαβα καλά, η κυβέρνησή του αποτελείται ως επί το πλείστον από συγγενείς και φίλους που του λένε απλώς αυτό που θέλει νακούσει. Anyway ας κάνει ό,τι θέλει στο εσωτερικό της πατρίδας του. Όσον αφορά τώρα τις “κυρώσεις”, οι οποίες αποτελούν ουσιαστικά το σύνολο της εξωτερικής του πολιτικής, μπορεί να δημιουργούν κάποια εντύπωση αρχικά ως μπλόφα, σε περίπτωση όμως που τελικά τις εφαρμόσει, θα εκπλαγώ πολύ αν φέρουν το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα για οποιονδήποτε.. για να το θέσω ευγενικά.
Το περί “συγγενών και φίλων” είναι απαραίτητο, στην αρχή τουλάχιστον, καθότι στην πρώτη θητεία τις περισσότερες τρικλοποδιές τις είχε φάει από το εσωτερικόν του κόμματος. Και τώρα ακόμα υπάρχουν εκεί μέσα διάφοροι βυσσοδομούντες.
Η σχέση μου με την υπόθεση Trump είναι κάπως περίπλοκη, περιλαμβάνουσα (όπως θα έχεις καταλάβει) ένα “αισθητικό” σκέλος, στο πλαίσιο του οποίου αισθάνομαι ανθρώπινη συμπάθεια. Σ’ αυτό υπάγονται όλα όσα αφορούν στην αδικία που του έγινε. Το ανελέητο δηλ. κυνήγι που έχει φάει, 8 years in a row, και τα ψέματα που έχουν ακουστεί γι’ αυτόν – η τεχνολογία και ο εκφυλισμός των ηθών έχουν φροντίσει ώστε τα δύο αυτά να είναι (πιθανώς) ανεπανάληπτα στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ, την οποία γνωρίζω αρκετά καλά.
Ταυτόχρονα δεν είχα ποτέ αυταπάτες περί το ποιόν του ανδρός και των κινδύνων που περιλαμβάνει η έλευσή του στην εξουσία, αγιοποιημένου και στο απυρόβλητο.
Στη φάση με την απόπειρα δολοφονίας και το “fight fight fight” (πρωί πρωί την είχα δει) είχα βάλει, σαν γελοίος που είμαι, τα κλάματα. Την επόμενη στιγμή είχα θυμηθεί ότι χαρακτηριστικό του πολέμου συμμοριών είναι οι δολοφονικές απόπειρες. Η βασική μου θέση λοιπόν για τον Trump είναι σταθερά αυτή : στο συγκεκριμένο πόλεμο συμμοριών διαλέγω αυτήν της οποίας, ως αρχι-γκάνγκστερ, ηγείται o ίδιος. Γιατί οι άλλοι είναι εφιαλτικά χειρότεροι. Για την ακρίβεια …literally, δεν είναι καν άνθρωποι.
Παρεμπιπτόντως δεν είναι σύμπτωση που ακριβώς τώρα ξεκίνησε στην Αυστραλία και θα επεκταθεί και αλλού η απαγόρευση της χρήσης των social media μεταξύ των εφήβων. Δεν πήρε ξαφνικά ο πόνος τις κυβερνήσεις για την ψυχική τους υγεία και τα σχετικά. Θέλουν απλώς να περιορίσουν το βασικό μέσο μετάδοσης “ακροδεξιών συνωμοσιολογικών ιδεών” στη νεολαία.
Καλά η Αυστραλία, όπως και η Νέα Ζηλανδία και ο Καναδάς – της βρ. κοινοπολιτείας κι οι τρεις, παρεμπιπτόντως – έχουν αναδειχτεί σε χώρες πρότυπα από καταβολής Covid, και το τι είδους πραγμάτων προοίμιο ήταν ο Covid το γνωρίζουμε.
Είναι φανερό ότι τα ερπετά δε θα το βάλουν κάτω, και θα βρεθούμε να δοξάζουμε ως φιλεύσπλαχνους σωτήρες μας τους Trump και Musk.
Απ’ την κερκίδα, αυτό, όπου μας έχουν εκτοπίσει άνθρωποι και ερπετά κοινή συναινέσει.
Το πιο ακραίο που βίωσα πάντως προσωπικά τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν …ο Al Jourgensen, το “ίνδαλμά μου”, να ζητάει υποχρεωτικό εμβολιασμό, με την ανεπανάληπτη ατάκα : “you know me, I never trusted politics. But I always trusted science!”.
Εξ αυτού και μόνο προκύπτει αβίαστα (το έχεις πει κι εσύ) ότι κάτι πολύ περίεργο και σκοτεινό έχει συμβεί στον κόσμο μας. Κάτι που έχει καταστρέψει την ικανότητα μέρους του πληθυσμού για στοιχειωδώς λογική σκέψη.
Definitely. These forces are still at large and at work.
Επιπλέον ο Μητσοτάκης.. μίλησε. Ναι στην Ουκρανία, ναι στην πράσινη μετάβαση, ναι στην απαγόρευση των social, ναι σε όλα. Και όλα τα παραπάνω σε συζήτηση με τον κυρ-Στάρμερ of all people.
Επανέρχομαι στη θεωρία που (πρώτος, μακράν 🤪) είχα διατυπώσει περί Μητσοτάκη προοριζόμενου για δραπέτευση σε “ευρωπαϊκό αξίωμα”. Είναι κάτι αντίστοιχο τηρουμένων των αναλογιών με τον ίδιο τον Στάρμερ, του οποίου η θητεία ως πρωθυπουργού είναι ολοφάνερα απλώς ένα σκαλοπάτι, με την έννοια της συμπλήρωσης κάποιων ενσήμων, για τη δική του μεταπήδηση. Θέλω να πω ότι πιο αντικανονική φάτσα απ’ τη δική του, δεν μπορώ να διανοηθώ για θέση εκλεγμένου ηγέτη.
Μετά το σοκ της επανεκλογής Τραμπ τα ερπετά έχουν αρχίσει την ανασύνταξη. Το σενάριο που παίζει μεταξύ των “ευρωπαίων ηγετών” είναι η αυτονόμηση της Ευρώπης από την επιρροή των ΗΠΑ. Και δεν είναι αδικαιολόγητο. Σου λέει “Δεν μας προστατεύει από τη Ρωσία, δεν αγοράζει τα προϊόντα μας, δεν μας αφήνει να κάνουμε άνοιγμα προς την Κίνα, ζητάει μόνο λεφτά για το MAGA του και πλάτες για το φίλο του το Νετανιάχου. Τι ακριβώς τον χρειαζόμαστε?”
(Μιλάμε ότι επί σειρά ωρών “διαπραγματευόμουν” – ευτυχώς με θετικό αποτέλεσμα – με ομάδα τεχνικών οι οποίοι εννούσαν να μας πιάσουν χοντρά τον κώλο για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν. Πάντα βαριόμουνα ατάκες του τύπου “δεν ξέρεις τι είναι ο Έλληνας” κτλ κτλ. των παλαιότερων, αλλά έτσι ακριβώς αισθανόμουν σε όλη τη διάρκεια της “διαπραγματεύσεως”. Σαν τον πατέρα μου).
Ως προς το “τι ακριβώς τον χρειαζόμαστε;” Μα …για να μας προστατεύει απ’ τη Ρωσία. Σε περίπτωση που πάψει να υπάρχει η Αμερική ως αντίπαλον δέος, η Ρωσία γίνεται κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Ευρώπη, σε βάθος χρόνου τουλάχιστον. Προσωπικά δε θα με ενοχλούσε αυτό, αν από πίσω δεν υπήρχαν οι σχιστομάτηδες, τους οποίους “δεν έχω μάθει ακόμα” να εμπιστεύομαι. Το δικό μου αισιόδοξο σενάριο (που δεν το αποκλείω και τελείως σαν μελλοντική εξέλιξη) αφορά μια Ρωσία ενσωματωμένη στη Δύση, Αμερικής συμπεριλαμβανομένης, εννοείται, με την Κίνα σε απομόνωση.
Θα δούμε. Ήδη προέκυψαν σε Συρία και Κορέα εξελίξεις που έπιασαν τους προφήτες όπως πάντα στον ύπνο. Το μέλλον διαγράφεται τουλάχιστον.. ενδιαφέρον🫣