Ο stcigar μου έστειλε το link για το ρεπορτάζ [άνευ σχολίων όπως επισημαίνει] του Σκάι από την “παρέμβαση” Tim Robbins υπέρ του Woody Harelson [βλ. post επ’ αυτού, εδώ].
Το ασχολίαστο της υποθέσεως, υποδηλώνει ίσως μια αλλαγή τακτικής των κινούντων τα νήματα πίσω από “δημοσιογραφικούς” οργανισμούς του είδους : το κόλπο “Covid19” πάλιωσε, η εμμονή σ’ αυτό αρχίζει να έχει ρίσκο για τα οικονομικά τους, ίσως και για τη σύνολη ατζέντα.
Ο τελικός στόχος φαίνεται δύσκολο ν’ αλλάξει, αλλά περί αυτού μετά το ρεπορτάζ :

Ο ηθοποιός Τιμ Ρόμπινς υποστήριξε το αίτημα του συναδέλφου του, Γούντι Χάρελσον να τερματιστούν τα πρωτόκολλα προστασίας από την COVID σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές στο Χόλιγουντ.
Κοινοποιώντας άρθρο του «Variety» για τη γνώμη του Γούντι Χάρελσον, ο Τιμ Ρόμπινς σχολίασε στο Twitter: «Ο Γούντι έχει δίκιο. Ώρα να τελειώσει αυτή η παρωδία».
Σε συνέντευξή του στους «New York Times» τον περασμένο μήνα, ο Γούντι Χάρελσον διατύπωσε τη θέση ότι είναι «παράλογο» τα πρωτόκολλα για την COVID να εξακολουθούν να ισχύουν στα πλατό του Χόλιγουντ. «Δεν νομίζω ότι κάποιος πρέπει να έχει το δικαίωμα να απαιτήσει να αναγκαστείς να υποβληθείς σε τεστ, να αναγκαστείς να φορέσεις τη μάσκα και να αναγκαστείς να εμβολιαστείς τρία χρόνια μετά. Απλώς, ας τελειώσουμε με αυτές τις ανοησίες» σημείωσε.
«Δεν είναι δίκαιο για τα συνεργεία» ανέφερε. «Δεν χρειάζεται να φοράω τη μάσκα. Γιατί θα έπρεπε; Γιατί πρέπει να εμβολιαστούν; Πώς αυτό δεν εξαρτάται από το κάθε άτομο;… Δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουμε αναγκαστικά τεστ, αναγκαστική μάσκα και αναγκαστικό εμβολιασμό. Αυτή είναι ελεύθερη χώρα. Πραγματικά μιλάω για το συνεργείο. Γιατί μπορώ να μην φοράω μάσκα. Μπορώ να κάνω λιγότερα τεστ. Δεν είμαι στην ίδια θέση που βρίσκονται, αλλά είναι λάθος. Έχουν περάσει τρία χρόνια. Να σταματήσει» τόνισε.
Ο Ρόμπινς εξέφρασε παρόμοια απόψεις πέρυσι, επισημαίνοντας ότι συγκεκριμένα προληπτικά μέτρα για τη δημόσια υγεία θα μπορούσαν να είναι επιζήμια για τις τέχνες. Ο ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, Actors Gang Theatre του Λος Άντζελες, είπε ότι είχε προβλήματα με τις οδηγίες για τις θεατρικές αίθουσες.


Μισό αιώνα + πίσω, στην πολιτική σκηνή της χώρας δέσποζε ως σύνθημα το 1-1-4 [ένα-ένα-τέσσερα]. Αφορούσε στο άρθρο του Συντάγματος, που εμπιστευόταν / ανέθετε στον πατριωτισμό των Ελλήνων την προστασία του από αυθαιρεσίες τη εξουσίας.
Το τι νόημα είχε / έχει η ύπαρξη του άρθρου, δοθέντων 1. του ασφυκτικού ελέγχου της πληροφορίας απ’ την εξουσία και 2. των τεχνικών παρείσφρυσής της στην ιδιωτική σφαίρα, δεν χρειάζεται να εξεταστεί εδώ. Ούτε η σχέση των εμπνευστών του συνθήματος με την τότε πολιτική πραγματικότητα [η εν λόγω περίοδος οδήγησε “νομοτελειακά” σε αληθινή, βλ. πραξικοπηματική, ανατροπή του Συντάγματος, για την οποία επί σειρά ετών δεν άνοιξε ρουθούνι].
Για τους σημερινούς “αγωνιστές”, το πράγμα δείχνει δραματικά απλούστερο, αν και όχι ευκολότερο. Το αντίθετο μάλιστα. Γιατί, για μας, οι συνταγματικές ελευθερίες είναι ένα υποσύνολο του όλου “διακυβεύματος”. Και το αίτημα δεν είναι άλλο από εκείνο που ο Orwell βάζει στο στόμα του ήρωά του : “ελευθερία είναι το δικαίωμά σου να λες ότι δυο και δυο ίσον τέσσερα”.
Η εξέλιξη του οργουελικού αφηγήματος και η κατάληξή του, δεν χρειάζεται να εξεταστούν εδώ. Ούτε η [προδιαγραφόμενη] σχέση τους με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα.