Ο κύριος του βίντεο, Πακιστανός μετανάστης στο Σκωτικό κοινοβούλιο, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται το concept στην υπηρεσία του οποίου βρίσκεται η βλακεία του : η συχνότητα με την οποία εμφανίζεται η μεταβλητή “φυλή” στο πλαίσιο πληθυσμιακού δείγματος, έχει αναβαθμιστεί σε “ρατσιστικό στερεότυπο”.
Αλλιώς : Το “δώσε θάρρος στο χωριάτη”, σε υπερβατική αναβάθμιση.
(Visited 103 times, 1 visits today)
Γενικότερα τελευταία σε δημόσιους χώρους ακούω συζητήσεις ψυχεδελικού χαρακτήρα που κανονικά δεν θάπρεπε να υπάρχουν. Ή μπορεί να υπήρχαν από πάντα και να μην το είχα προσέξει. Μπορεί πάλι να έχω αλλάξει εγώ.. Τι να πω.
Ξέχασέ το. Το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε και για τη δική μας διαύγεια.
Θα επανεγκύψω στα του HAARP με το οποίο, και με παρεμφερείς τεχνολογίες, είχα ασχοληθεί στα early ’00s. Αρχίζω να βεβαιώνομαι ότι εδώ βρίσκεται η ρίζα [ή ο πολλαπλασιαστής] πλήθους δεινών, από οικουμενικές παρακρούσεις τύπου Covid μέχρι το climate change. Υπάρχουν χρονικοί συσχετισμοί που υποδηλώνουν σχέσεις μη επιδεκτικές αμφισβητήσεως, ή εν πάση περιπτώσει απορρίψεως.
Στο μεταξύ εντόπισα ένα βίντεο με συζήτηση επιφανών επιστημόνων περί AI. Ο λόγος που δεν το έχω ανεβάσει είναι ότι δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ : για κάθε λεπτό συνομιλίας θα μπορούσα να γράψω 1000 λέξεις, literally, επισημαίνοντας από ανακρίβειες και λογικά λάθη, έως καθαρές ανοησίες. Το έκανα ηδη με τα …τρία πρώτα λεπτά και ξαφνικά συνειδητοποιώ πού πάει το πράμα. Θα βρω ένα οικονομικό τρόπο να φορμάρω τα σχόλια και θα το ανεβάσω γιατί είναι πολλαπλά κατατοπιστικό – και για την αύρα ψυχιατρείου που το διαποτίζει.
Η τελευταία εκδήλωση ψυχεδέλειας είναι εννοείται αυτή με το τραίνο. Παρατηρώντας τις αντιδράσεις έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για ανθρώπους κυριολεκτικά έξω από τον εαυτό τους. Ότι η εγκεφαλική τους λειτουργία είναι κάτι αντίστοιχο του εξωσκελετού των μαλακίων – μια γεύση εδώ από Μακλιούαν και ΜΜΕ -προεκτάσεις του ανθρώπου, αλλά με ένα είδος εφιαλτικής κυριολεξίας.
Σαν να βρίσκονται συνέχεια επί σκηνής, αυτοσχεδιάζοντας / πρωταγωνιστώντας σε άθλια σκετσάκια στα πρότυπα των σίριαλ και των διαφημίσεων.
Να σου πω δεν την παρακολούθησα την ιστορία με τα τρένα. Βασικά μόνο τους τίτλους, όπως και με το σεισμό στην Τουρκία. Λείπω κι από το πρωί, αλλά κυρίως είναι που δεν τα πολυαντέχω αυτά τα σκηνικά. Καταλαβαίνω πάντως τι εννοείς. Κάθε συζήτηση εξάλλου για τέτοια περιστατικά παράλογου θανάτου καταλήγει νομοτελειακά κι αυτή στο παράλογο. Μου φάνηκε περίεργο πάντως που συνέβη αυτό το πράγμα στην Ελλάδα, δεδομένου ότι, όσο μπορώ να θυμηθώ, ποτέ δεν υπήρξε αξιόλογο δυστύχημα με τρένα.
Ούτε εγώ δεν ασχολήθηκα καθόλου, ακριβώς για τον ίδιο λόγο – αλλά και γιατί δεν καταλαβαίνω ποιος έχει να κερδίσει τι απ’ το να ασχοληθώ. “Στο Twitter” απλώς με το που μάθαινες τα περί δυστυχήματος έτρωγες μαζί στη μάπα και τη Σάρα και τη Μάρα [εννοώ άσχετους] να καταριούνται, να βρίζουν, να θρηνούν, και γενικά όλο αυτό το υστερικό θεατράλε των social media, μαζί με μπόλικη “πολιτική” υστεροβουλία κτλ. κτλ.
Για να μη μιλήσουμε για δημοσιογραφικούς τίτλους, “συγκλονιστικές εικόνες απ’ την ανάσυρση των νεκρών” και τα τοιαύτα.
Θυμάμαι, αν και παιδάκι τότε, ένα μεγάλο σιδηροδρομικό δυστύχημα, στη Λάρισα, early ’70s.
Είχα πάντα τεράστια αδυναμία στα τραίνα.
Κι εγώ το ίδιο. Ποτέ δεν κατάφερα πάντως να εξηγήσω τη απαράμιλλη γοητεία τους, αν και πιθανότατα έχει κάτι να κάνει με το απαρέγκλιτο της πορείας “προέλευση-προορισμός”.. με όλα τα ενδιάμεσα.
Ου, πρώτης τάξεως θέμα για ένα ακόμα βιβλίο never to be written. Ένα, μικρό ευτυχώς, μέρος του εαυτού μου παραπονιέται πικρά για το ότι δεν περνάω τις ώρες μου με μοντέλα τραίνων σαν το Rod Stewart!