Ο Γιώργος Αδαλής είναι μια φωνή που κατ’ εξοχήν εμπιστεύομαι, από την πρώτη στιγμή που υπέπεσε στην αντίληψή μου (έχουμε φιλοξενήσει επανειλημμένα απόψεις του, από εποχής “πανδημίας”).
Στην πτώση της τιμής του πετρελαίου είχαμε αναφερθεί την επόμενη κιόλας μέρα των “μέτρων”. Αυτή, εν αρχή, απλώς αποσιωπάτο από τα mainstream media. Σήμερα αναφέρεται μεν, αλλά με …αρνητικό πρόσημο, στο πλαίσιο μιας συνολικής πτώσης, των δεικτών των χρηματιστηρίων για παράδειγμα. (Στόχος, το πλέον αποκτηνωμένο τμήμα του τηλεοπτικού κοινού).
Εν πάση περιπτώσει, ας μην εκνευριζόμαστε πρωινιάτικα. Θα …παρακαλούσα σχεδόν, να ακούσετε αυτή τη συζήτηση (περιλαμβάνουσα extra ηχητικά εφέ – bonus).
ΥΓ. Για μια συζήτηση με τον ίδιο για το ίδιο θέμα, λιγότερο περιεκτική, πολύ μικρότερης διάρκειας (στα 11′) αλλά, εννοείται, ενδιαφέρουσα, εδώ.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Άντε να δούμε αν θα μας έρχεται φθηνότερα το λάδι και η φέτα τώρα που οι δικοί μας θα δυσκολεύονται υποτίθεται να το πουλάνε στην Αμερική.
Αν δε μας έρχονται φθηνότερα πάντως, είναι περιττό να πούμε ποιος θα ευθύνεται…
Αυτό που έχει τρελάνει υποθέτω τα vermin της δημοσιογραφίας “εν Ελλάδι” και αλλού (δηλ. τους πάτρονές τους) είναι η περιφρόνηση του Τραμπάκουλα προς την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, ειδικά σε womanoids τύπου Κάργια Κάλλας και Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν – lest we forget την πρόεδρο της “ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας”…
Πράγμα που, και μόνο γι’ αυτό, θα έπρεπε να του κάνουν τεμενάδες.
Σίγουρα είναι κι αυτό, αλλά έβαλε το χεράκι του κι ο ίδιος με τις μόνιμες επικοινωνιακές του τερατολογίες. Πολύ κακό για το τίποτα και από τις δύο πλευρές.
Όπως έχω ξαναπεί, τα πραγματικά προβλήματα θα ξεκινήσουν (ότ)αν οι μαγικές λύσεις του Τραμπ αποτύχουν και ο Πρόεδρος αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του – που δεν είχε και πολλή to begin with. Πράγμα που δυστυχώς διαφαίνεται ήδη.
Κάτσε να δούμε τι γίνεται. Υποτίθεται ότι μια πρώτη ιδέα για το αποτέλεσμα των μέτρων θα υπάρχει σε κάποιες εβδομάδες. Αναφέρεσαι υποθέτω στο “μια σου και μια μου” με τους Κινέζους…
Είμαι 100% σίγουρος για την υπερ-επάρκεια ευφυίας του ίδιου και του σχιστομάτη “ομόλογου” ώστε δεν ανησυχώ ιδιαίτερα.
Να “πετύχουν” βραχυπρόθεσμα οι δασμοί (έμμεση φορολόγηση των λαϊκών τάξεων δηλαδή) δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Στην καλύτερη περίπτωση θα τους πάρει πίσω και θα ξαναγυρίσει λίγο πολύ στα ίδια. Ό, τι και να γίνει βέβαια ο Τραμπ θα συνεχίσει να φωνάζει ότι κέρδισε. Το χούι βγαίνει τελευταίο.
https://www.naftemporiki.gr/finance/world/1942476/tramp-i-eyropi-einai-desmeymeni-na-agorasei-amerikaniki-energeia-kai-tha-tin-plirosei/
Ως γνωστόν κάθε άλλο παρά συμπαθώ τα σεσημασμένα ερπετά της ΕΕ και τα σχετικά, όταν όμως ο τύπος λέει απροκάλυπτα ότι το αμερικάνικο πρέπει να το πληρώσει από την τσέπη της η Ευρώπη, βασικά εννοεί ότι το αμερικάνικο χρέος πρέπει να το πληρώσω από την τσέπη μου ΕΓΩ.
«Θα πρέπει να αγοράζουν την ενέργειά τους από εμάς. Έχουν δεσμευθεί να αγοράσουν αμερικανική ενέργεια και θα την πληρώσουν. Με αυτόν τον τρόπο θα μειώσουμε το έλλειμμα κατά 350 δισ. δολάρια σε μια εβδομάδα».
Αλλά εντάξει, καταπολέμησε τουλάχιστον τη woke culture (που είχε ήδη καταπολεμηθεί από μόνη της, αλλιώς ποτέ δεν θα έβγαινε Πρόεδρος ο Τραμπ) και μας απάλλαξε σε 24 ώρες από το βραχνά του πολέμου στην Ουκρανία (που συνίστατο βασικά στο γεγονός ότι εξαναγκαζόμασταν από τους Αμερικανούς να πληρώνουμε δεκαπλάσιες τιμές για το δικό τους αέριο). Πες μου ένα λόγο γιατί πρέπει τώρα εγώ να υποστηρίζω τον Τραμπ.
Όταν λέει εντωμεταξύ για τους Ευρωπαίους ότι “έχουν δεσμευτεί”, εννοεί φυσικά προς την κυβέρνηση Μπάιντεν, τις υπόλοιπες δεσμεύσεις όμως της οποίας προς τους συμμάχους της ο ίδιος δεν αισθάνεται καμία υποχρέωση να τηρήσει. Όπως έχω ξαναπεί, δεν μου πολυαρέσει να παριστάνω τον προφήτη, but I’m gonna do it anyway. Γιατί σε όσα έλεγα για τον αχαρακτήριστο, έχω πέσει δυστυχώς 350% μέσα.
Στο βαθμό που μπορώ να διακρίνω, δεν τίθεται κανένα θέμα του τύπου “μη χείρον βέλτιστον”. Αντιθέτως ο τύπος αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση της θεωρίας μου “από το κακό στο χειρότερο”.
Σε επίπεδο απλοϊκού “οραματισμού” κατ’ αρχήν (επίπεδο στο οποίο έχω εκ πείρας μάθει να δίνω πιο πολλή βάση απ’ όση του δίνεται) προσδοκώ μια κατάσταση αποδέσμευσής μας από τον εφιάλτη της EU και …προσάρτησής μας, εν είδει Γροιλανδίας, στις ΗΠΑ. Έτσι κι αλλιώς ο κυρ-Τραμπάκουλας δεν αποβλέπει σε διαπραγματεύσεις με καμία “Ευρώπη”, αλλά με κάθε χώρα ξεχωριστά.
“Παρεμπιπτόντως” η είδηση της ημέρας αφορά στην οριστικοποίηση συμφωνίας για σύναψη τετραμερούς στρατιωτικής συμμαχίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αμερικής με άξονα το Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, προς αντιμετώπιση / διευθέτηση θεμάτων όπως “η ενέργεια” η “τρομοκρατία” (πόντος for you-know-whom) κοκ.
Εν ολίγοις δείχνει να επιρρώνεται η ανάλυση την οποία έχω εγκολπωθεί περί αποτελεσματικής ως προς τα ελληνοτουρκικά σύσφιξης σχέσεων με Ισραήλ, και μέσω αυτής επηρεασμού της αμερικανικής πολιτικής υπέρ μας, και εις βάρος των Μογγόλων. Οι περί αυτού ενδείξεις, πέραν της χθεσινής συμφωνίας, αυξάνονται και πληθύνονται.
Εν πρώτοις επιφυλάξεις για τον Τ έχει διατυπώσει και ο υποφαινόμενος, και μάλιστα από την επαύριο της δολοφονικής απόπειρας, βλέποντας την περίεργα οιστρηλατημένη φυσιογνωμία του και φοβούμενος ότι μετά από αυτό θα τη δει ότι είναι ο chosen one και ότι θα γίνει τελείως ασυμμάζευτος.
Ως προς τη Ναυτεμπορική, κατά σύμπτωση έχω ετοιμάσει ένα θέμα με αφορμή μια χθεσινή τους εκπομπή (το ανεβάζω οσονούπω). Μιλάμε για ένα μάτσο ρετάλια και αγράμματους, αρμόδιους υποτίθεται περί τα οικονομικά, οι οποίοι άλλο δεν έκαναν το προηγούμενο διάστημα απ’ το να λιβανίζουν το αντίπαλον δέος του Τ. = ένα ξεμωραμένο που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του, και μια κότα που άλλο δεν έκανε απ’ το να κακαρίζει, και όλο αυτό να μας το παρουσιάζουν ότι δεν τρέχει τίποτα. Με άλλα λόγια, για ανθρώπους που εξακριβωμένα κοροϊδεύουν τον κόσμο μέσα στα μούτρα του. Τώρα, καθήκον προς τον εαυτό τους πριν απ’ όλα είναι να φέρνουν, όπως και όλοι, την καταστροφή.
Δεν έχω ευκρινή εικόνα περί τα πετρελαϊκά, όπως και περί τα οικονομικά for that matter. Αλλά έχω ένα καλό κριτήριο ως προς το ποιούς να εμπστεύομαι, ακόμα και σε θέματα στα οποία είμαι ψιλο-άσχετος. Αυτό αφορά στα “κυβικά” που εκπέμπονται από τον καθένα (γιατί …εκπέμπονται, πώς να το κάνουμε), και στην εσωτερική συνοχή του αφηγήματός του. Και βάζοντας δίπλα-δίπλα τον Αδαλή ας πούμε, και τη Ναυτεμπορική, δεν καταδέχομαι ούτε να γελάσω.
Τη Ναυτεμπορική στην τύχη την ανέφερα. Όλες οι εφημερίδες από τις ίδιες πηγές αντλούν το ξένο “ρεπορτάζ” και συνήθως μάλιστα κατά γράμμα. Το 99,9% των αναλύσεων προσωπικά δε μου λέει τίποτα, στηρίζομαι μόνο σε αντίστοιχα ιστορικά προηγούμενα και σε αυτά που καταλαβαίνω από μόνος μου. Δεν ξέρω πάντως αν θα πρέπει να συνεχίσουμε τη συζήτηση περί Τραμπ, γιατί μου φαίνεται προφανές ότι δεν υπάρχει ενέργεια ή δήλωσή του, την οποία δεν θα δικαιολογούσες anytime. Πρόκειται για μια μορφή πίστης, την οποία όμως εγώ δεν συμμερίζομαι. Γενικότερα σκέφτομαι να εγκαταλείψω εντελώς οποιεσδήποτε “δημόσιες παρεμβάσεις” με remotely έστω πολιτικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι τελευταία οι “ψυχρά ορθολογικές” και “ουδέτερες ηθικά” παρατηρήσεις μου εκτός διαδικτύου (δεν συμμετέχω εξάλλου σε καμία διαδικτυακή συζήτηση εκτός από τις εδώ παρούσες) έχουν αρχίσει να μού δημιουργούν σοβαρά προβλήματα – για την ακρίβεια μόλις επέστεψα σπίτι από άλλο ένα τέτοιο ψυχοφθόρο “σκηνικό” στα καλά του καθουμένου. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο Τραμπ ούτε ο τάδε αντίπαλός του. Υπάρχει γενικευμένο πρόβλημα ελαττωματικής κρίσης και πρέπει να ψαχτούμε όλοι μας επειγόντως. Κατά προτίμηση κατιδίαν.
Δεν ξέρω πάντως αν θα πρέπει να συνεχίσουμε τη συζήτηση περί Τραμπ, γιατί μου φαίνεται προφανές ότι δεν υπάρχει ενέργεια ή δήλωσή του, την οποία δεν θα δικαιολογούσες anytime.
Από πού προκύπτει αυτό, I’ll be the son of a bitch if I know. Αντιπαρέρχομαι τον πειρασμό να τοποθετήσω links με αποσπάσματα κάθε άλλο παρά εξυμνητικά ή δικαιολογητικά του DT. Γιατί θεωρώ κακόγουστο να “επιχειρηματολογώ” σε περιπτώσεις παρεξήγησης (όπως εδώ) ή διαστρέβλωσης (κάτι που όπως κι εσύ υποθέτω, έχω υποστεί κατά κόρον).
Απλώς επαναλαμβάνω : Ο Trump ήταν και είναι για μένα σταθερά το μη χείρον βέλτιστον. Και αυτό όχι απλώς υπάρχει, αλλά (εξακολουθεί να) είναι το μόνο κριτήριο διαμόρφωσης πολιτικής κρίσης.
Τι να πω, μπορεί να κάνω και λάθος. Η πανδημία της ελαττωματικής κρίσης δεν κάνει εξαιρέσεις. Anyway ο Τραμπ θα ήταν άτομο ανάξιο λόγου, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνος λόγω επιρροής και θέσης. Αν τώρα είναι μισό γραμμάριο καλύτερος ή χειρότερος από τους προκατόχους του, δεν είναι κάτι που με απασχολεί προσωπικά. Τέλος πάντων αυτό που είναι να γίνει θα γίνει. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να κάνω στην άκρη.
Γεγονός είναι ότι το πολύ το Κυριελέησον με Τραμπάκουλα βλάπτει και εμένα.
Αν εσύ έχεις αποκομίσει την εντύπωση ότι τον υπερασπίζομαι no mater what (μπορεί στο φινάλε όντως να μην “επικοινωνώ” σωστά την άποψή μου), δε θέλω καν να σκέφτομαι τι λέει ο “x” κακόβουλος & περιορισμένης αντιλήψεως που περνάει απ’ το blog.
Πίστεψέ με, δεν πρόκειται για μια επιπόλαιη παρατήρηση ούτε για κάτι που λέω ελαφρά τη καρδία. Ούτε φυσικά είναι κάτι κακό. Απλά δεν μπορώ να συμβαδίσω. Ούτε και θέλω από την άλλη να καταλήξω εκ των πραγμάτων ο σπαζαρχίδης αντιρρησίας της υποθέσεως. Επιπλέον μου είναι ακατανόητο πώς είναι δυνατό να υπερασπίζεσαι συστηματικά τα καπρίτσια και τα ψέματα ενός ανθρώπου απείρως κατώτερου εσού του ίδίου. Εντάξει ο τύπος έχει και τα καλά του. Οι πάντες έχουν. Αλλά όπως έλεγε και ο Λα Ροσφουκό, οι κακοί θα ήταν λιγότερο επικίνδυνοι αν δεν είχαν και ορισμένα καλά στοιχεία.
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο από ένα σημείο και μετά είναι η δική μου περίπτωση. Όπου πηγαίνω, αργά η γρήγορα δημιουργώ προβλήματα. Trouble follows my trail. Κάτι σαν τον Τραμπ σε συνοικιακό επίπεδο. Δεν το κάνω επίτηδες ούτε τα πράγματα ήταν έτσι από πάντα. Κανά δύο σάιτ παλιότερα έκλεισαν εξαιτίας μου. Και το τελευταίο που θα ήθελα είναι να γίνει κάτι παρόμοιο με το δικό σου.
Καλά τώρα “λες χαζά” που λένε κι οι Σαλονικιοί. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλώς (…είμαι σε θέση να) ξέρω τη διάθεσή μου απέναντι στον Τραμπάκουλα, και απέχει απ΄το να “υπερασπίζομαι τα ψέματα και τα καπρίτσια του”.
Αυτό που μου δίνει μόνιμα στα νεύρα είναι τα ψέματα που γράφονται γι’ αυτόν. Το όποιο “πάθος” μου προκύπτει, είναι 77% εναντίον αυτών και 23% υπέρ του ιδίου, τον οποίο όπως και τον κύκλο του, δε θα μπορούσα να ανεχτώ ούτε για δευτερόλεπτο.
Όταν παρακολουθείς …Eurovision για παράδειγμα, το κάνεις μέσω ενός περιστασιακού κλώνου του εαυτού σου – “φαν της Eurovision”. Αυτός είναι που “επιλέγει” ένα απ’ τα τραγούδια, με τη συγκατάβαση να αποτελεί λέξη-κλεδί στην όλη διαδικασία. Κάτι αντίστοιχο είναι η ενασχόληση με τα πολιτικά στο Αμέρικα, αλλά και στο Ελάντα πάνω κάτω. Και όπως ακριβώς τσαντίζεσαι όταν το συμπαθητικό τραγουδάκι πατώνει προς χάριν του χειρότερου απ’ όλα, έτσι και με τα επί πολιτικής σκηνής τεκταινόμενα. Με το πρόσθετο στοιχείο ότι εκείνα επηρεάζουν τη ζωή σου πολύ περισσότερο απ’ ότι η Eurovision.
…On second thought, εν τέλει, ως προς τη δική μου ζωή, τα της Eurovision την επηρεάζουν περισσότερο.
…Εν τω μεταξύ, στην κλιμάκωση της στιγμής : ο Ζελές ανακοίνωσε τη σύλληψη …Κινέζων στρατιωτών, πολεμώντων παρά τω πλευρώ των Ρώσων. Αυτό, τη στιγμή ακριβώς που κλιμακώνεται η “οικονομική κόντρα” Κίνας – ΗΠΑ.
Πλάκα θα’χει να αρχίσει ο Τραμπάκουλας να τα γυρίζει στο ουκρανικό.
Να πω την αμαρτία μου, εγώ δεν το βλέπω έτσι το θέμα. Όταν κάποιος είναι μαλάκας, είναι μαλάκας. Τυχόν αδικίες εις βάρος του δεν τον κάνουν λιγότερο μαλάκα ή περισσότερο συμπαθή (εντάξει το δεύτερο συζητιέται). Θα επισημάνω φυσικά την αδικία, μέχρις όμως εκεί. Και στην τελική ο κόσμος είναι γεμάτος αδικημένους που δεν έχουν τα μέσα του εκάστοτε Τραμπ. Ακόμα και για την Πισπιρίγκου που σε μια καταδικασμένη one man against the world προσπάθεια υποστήριξα from day one, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν δεν βρισκόταν στη θέση του θύματος, θα ήταν από αυτούς που απαιτούσαν την κεφαλή της “Μήδειας” επί πίνακι.
Η σχέση του Τραμπούκου με το Ζελένσκι έχει μεγάλη προϊστορία, όπως άριστα γνωρίζεις. Κατά τάλλα επιμένω στην άποψή μου ότι το ουκρανικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με τρόπο που να μη δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.